Liesbeth’s eenzame strijd tegen de stemmen

In 2001 had ik mijn eerste psychose. Mensen dachten dat ik gek was en negeerden me. Dat maakte het herstel eenzaam. Sinds ik hersteld ben, voel ik mij sterker. Ik ga er weer op uit.

Portret van Liesbeth
Beeld: ©Privéfoto

Iets leuks doen

Samen met vriendinnen ga ik regelmatig wandelen, koffiedrinken of een lekkere taart bakken. Er is altijd wel iemand die zin heeft om iets leuks te gaan doen. Toch voel ik me nog regelmatig alleen, omdat er bijna niemand is met wie ik echt over mijn psychoses en depressie kan praten. Ik merk dat mensen het niet goed begrijpen. Het zijn moeilijke onderwerpen die men liever uit de weg gaat.

Stemmen en waandenkbeelden

Het is bijna achttien jaar geleden dat ik last kreeg van psychoses. In mijn hoofd hoorde ik stemmen. Ook had ik angstige gedachtes. Zo had een buurjongen mijn zoon iets aangedaan. In mijn hoofd ging dat een eigen leven leiden. Ik raakte er bijvoorbeeld van overtuigd dat hij een zoekgeraakte huissleutel had en ’s nachts zou binnenkomen om mijn kinderen iets aan te doen. Ik wist het zo zeker dat ik niet meer durfde te slapen. Tijdens een bezoek aan de huisarts vertelde hij me dat ik psychotisch was. Vermoedelijk veroorzaakt door een nare jeugd, stress, angst voor de buurjongen en een nieuwe woonwijk waarin ik me niet thuis voelde. Versterkt door eenzaamheid.

Reacties uit mijn omgeving

Wat volgde was een lang en eenzaam herstelproces. Ik ben verschillende keren opgenomen geweest. Ook had ik last van depressies in die periode. Het kostte me veel moeite van de bank af te komen en eropuit te gaan. Ik volgde verschillende therapieën en slikte medicijnen. Helaas leverden die bijwerkingen op waardoor ik ging trillen en schudden. Ik kreeg daar vervelende reacties op. Zo zei iemand: “Als je zo zenuwachtig van me wordt dan ga ik wel met iemand anders praten. Ik wil je niet tot last zijn.” Goed bedoeld, maar toch vervelend.

Ik voelde me genegeerd

Tijdens mijn herstelperiode gebeurde het vaak dat mensen me negeerden. Dan bracht ik de kinderen naar school en zeiden andere moeders geen gedag. Ik voelde me dan heel alleen. Ook merkte ik tijdens een ouderavond dat mijn inbreng niet gewaardeerd werd. Ze namen me niet serieus, ondanks dat ik gelijk had. Ik voelde aan alles dat mensen dachten dat ik niet helemaal goed wijs was. Dat maakte me wanhopig en eenzaam. In die tijd zag ik enorm tegen de dagen op. Soms zo erg dat ik van de stress overgaf. Ik zorgde zo goed mogelijk voor mijn kinderen, maar trok me het liefst binnen terug. 

Het was een eenzame strijd

Vandaag de dag hoor ik geen stemmen meer. Ze zijn langzaam maar zeker verdwenen. Ik ben hersteld, nu tien jaar geleden. Het was een eenzaam gevecht, omdat mensen denken dat je gek bent. Het zou veel fijner zijn als mensen uit je omgeving interesse tonen en je serieus nemen, zonder dat ze erin meegaan. In die periode was er bijvoorbeeld een gespecialiseerd wijkverpleegkundige. Zij heeft me enorm geholpen door samen eropuit te gaan. Ze waardeerde me als mens en benaderde me altijd positief. Ook was er een vriendin die wekelijks bij me op de koffie kwam. Ondanks dat ik geen zin had om dingen te doen kwam ze toch. Ze dwong me als ware mee naar buiten te gaan en dat heeft me heel goed gedaan. Ik ben haar heel dankbaar.

“Ik kreeg weer zin om dingen te doen en andere mensen op te zoeken”

Ik voel me sterker

Op een gegeven moment begon ik me sterker te voelen. Zo sterk dat ik de stemmen kon negeren en ze verdwenen. Ik kreeg weer zin om dingen te doen en andere mensen op te zoeken. In eerste instantie heb ik vrijwilligerswerk gedaan voor de kerk. Later heb ik zelfs schilderlessen gegeven. Ook ga ik in op uitnodigingen of stuur ik iemand een berichtje om samen koffie te gaan drinken. Ik ben niet meer afhankelijk van andere mensen. Als ik zin heb in gezelligheid neem ik initiatief. 

Met een goed gevoel de toekomst in

Ondanks dat ik nu fijne sociale contacten heb voel ik me soms alleen. Ik merk dat vrienden het moeilijk vinden om over de psychoses te praten. Ook voor mijn partner is dat lastig. Het doet me goed om mijn verhaal te delen en anderen te kunnen helpen. Daarom geef ik lezingen over psychoses en ga ik in gesprek met mensen om zo het taboe dat erop rust te doorbreken.

(December 2018)